Marathon ervaring van coach Robin

Hoe heb je je mentaal voorbereid op je eerste marathon?

Ik heb zelf een schema opgemaakt om te volgen. Door steeds langere afstanden te trainen probeerde ik naast de conditie ook het zelfvertrouwen op peil te brengen door aan te tonen dat ik een goede afstand aan kan. Verder probeerde ik steeds ook om mijn lange afstanden af en toe zonder muziek te lopen. Met muziek lopen gaat toch altijd een beetje beter en door zonder muziek te trainen simuleerde ik de situatie waarin ik toch meer op mezelf aangewezen werd. Verder probeerde ik ook op voorhand goed het parcours te visualiseren.

Hoe heb je de laatste uren voor de wedstrijd beleefd en wat heb je nog gedaan ter voorbereiding op de dag zelf?

Aangezien het ging om een marathon die pas rond 19u ’s avonds begon zag mijn dag er toch wat apart uit. ’s Morgens ben ik redelijk op tijd opgestaan, ik at een licht ontbijt en probeerde me voor de rest vrij rustig te houden. ’s Middags at ik een lichte lunch en meteen daarna ben ik terug even in mijn bed gekropen om terug goed te rusten. Na het opstaan begon ik met mij klaar te maken alsof het ochtend was. Aangezien mijn vriendin de halve marathon liep (en deze vroeger van start ging) vertrok ik op tijd naar het evenement. Voor mezelf is het heel belangrijk om op tijd ergens te zijn zodat ik niet onnodig hoef te stressen waardoor je automatisch een hogere hartslag krijgt nog voor je van start gaat. Eenmaal aangekomen begeleidde ik mijn vriendin eerst nog mee naar de start van haar halve marathon. Daarna probeerde ik mij op mijn gemak klaar te maken; startnummer: check – drinken: check – gelletjes: check, let’s go! 

Wat vond je van de race zelf; van de sfeer, de supporters, mede-lopers etc?

Het parcours verliep langs de vele toeristische hotspots van Antwerpen, dit maakte dat het een mooi parcours was, maar hield ook in dat we vele tunnels en kasseistroken passeerden. Een snel rondje is het dus niet, maar een mooi rondje des te meer! Ik had me vooraf ingesteld dat ik zo lang mogelijk bij de tempomakers van vijf minuten per kilometer wou blijven. Mede door de leuke sfeer die heerste door uitbundige supporters lukte me dit best wel goed. Zo passeerde ik onderweg mijn ouders en broers, maar ook Karin en haar vriendin stonden paraat om me aan te moedigen! Ook onder de lopers was er een leuke sfeer, er werd gewaarschuwd voor obstakels, je moedigde elkaar aan en in een groep word je natuurlijk heel erg meegezogen in een bepaald tempo. Na 33km moest ik jammer genoeg de groep laten lopen. Omdat het deelnemersveld zo uit elkaar lag, betekende dit dat ik de laatste kilometers nog alleen moest lopen. Dit was mentaal heel erg zwaar maar omdat mijn naam ook op mijn borstnummer stond, moedigden ook vele mensen die ik niet eens ken me aan met mijn naam en dat gaf steeds weer goede moed om door te gaan! 

Wat ging er door je hoofd tijdens de race en vooral tijdens de laatste kilometers?

In het begin probeerde ik mezelf steeds te temperen om niet te snel te gaan omdat ik al mijn energie op het einde nog nodig zou hebben. Vanaf ik de groep waarin ik liep moest lossen ging er nog maar 1 ding door men hoofd: ik moest en zou de finish halen. Ik dacht aan de vele trainingen die ik gedaan had, het aantal kilometers die ik reeds aflegde en natuurlijk ook aan de medaille die aan de eindstreep lag te wachten op mij! Toch heb ik heel hard afgezien en moest ik toch vaak de gedachten verdringen over hoe ver het nog wel was elke keer. Ik probeerde dan steeds mijlpalen voor mezelf te stellen (16km – 21km – 25km – 30km enzovoort).

Hoe voelde je je bij de finish? Was je euforisch of te kapot om van je knappe prestatie te kunnen genieten?

Initieel was ik bij de finish te uitgeput om echt ten volle te genieten van mijn prestatie, ik besefte nog niet heel goed wat ik gepresteerd had. Dat besef kwam pas de dag nadien (samen met een volledig stijf en stram lichaam), maar ik genot de dag nadien extra hard van de prestatie die ik had neergezet en de voldoening was en is nog steeds heel groot. 

Heb je nu de smaak te pakken?

Aangezien ik tijdens het lopen mentaal heel erg heb afgezien, weet ik niet meteen of ik de marathon opnieuw zou willen lopen. Ik denk dat ik me nu eerst terug ga toeleggen op een halve marathon en wie weet - zeg nooit nooit - komt er dan ooit nog wel eens terug een marathon van. Maar voor nu ben ik meer dan voldaan met het uitlopen van men eerste marathon!